หวังอันฉี

นางหลงรักเขามานาน

ทว่าในสายตาเขานางเป็นเพียงสหาย 

แม้สตรีที่เขารักจะแต่งกับผู้อื่นไปแล้ว เขาก็ยังปักใจรักมั่นไม่เสื่อมคลาย 

นางเหนื่อยนักจึงถอยห่างเพื่อตัดใจ 

ยามที่นางค้นพบหนทางชีวิตใหม่

เขากลับไม่ยินยอม!

"ใช่แล้ว...ยามนั้นข้ารักเจ้า แต่ยามนี้ไม่แล้วล่ะ"

หวังอันฉีเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยใจที่สงบพร้อมส่งรอยยิ้มสว่างไสว

สองปีมานี้อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไปมากตัวนางเองก็เช่นกัน

ลู่หยางอินมองรอยยิ้มสดใสของนางด้วยใจเต้นแรง

ทว่าคำกล่าวของนางกลับทำให้ใจเขาเจ็บปวดยิ่ง

"อย่าคิดว่าข้าจะยอม!"

เขาเอ่ยเสียงต่ำด้วยความกรุ่นโกรธระคนหวาดกลัวว่าจะเสียนางไปอีกครา

"ข้าจะออกบวชชีแล้วหยางอิน การเป็นสาวกของพระพุทธองค์คือหนทางของข้า"

"เจ้าบวชวัดใดข้าจะเผาวัดนั้น!! จะสังหารผู้ที่มันล้างสมองเจ้าด้วย!!"

เขาตะโกนก้องด้วยความเดือดดาลจนนางสะดุ้งโหยงด้วยเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน

"เอ่อ...หยางอิน"

"เจ้าเป็นเมียข้าเป็นของข้า หากเจ้าอยากเห็นข้าเป็นมารศาสนาก็ลองดู!!"